Ο Θείος Βάνια

Η υπόθεση του έργου, το οποίο είναι δομημένο σε τέσσερις Πράξεις, εκτυλίσσεται στην επαρχιακή Ρωσία. Ο συνταξιούχος καθηγητής Σερεμπριακόφ και η νεαρή σύζυγός του Ελένα φτάνουν στο απομακρυσμένο κτήμα τους στη ρωσική επαρχία, το οποίο φροντίζει ο Βάνια και η ανιψιά του η Σόνια, μια στερημένη εργατική κοπέλα, που αγαπά κρυφά τον γοητευτικό και παρηκμασμένο γιατρό Αστρώφ και η ψευτοδιανοούμενη πεθερά του Μαρία Βασίλιεβνα. Η παρουσία τους διαταράσσει τη ζωή των ανθρώπων εκεί, ενοχλώντας τις ευαίσθητες ισορροπίες και φέρνοντας χαμένα όνειρα, ανολοκλήρωτους έρωτες και ανεκπλήρωτες επιθυμίες στην επιφάνεια. Η πλήξη και τα αδιέξοδα μιας κοινωνίας σε παρακμή οδηγούν το δράμα της συμβίωσης όλων αυτών των ανθρώπων στην κορύφωσή του και τη θλιβερή του λύση, που αποκαθιστά τις ισορροπίες αλλά δεν οδηγεί στην ανθρώπινη ευτυχία.

Οι ζωές των ηρώων στον «Θείο Βάνια», οι οποίοι είναι ανίκανοι να παρακολουθήσουν τον κόσμο γύρω τους να αλλάζει, χαρακτηρίζονται από ρουτίνα και ανία, λάθη και δικαιολογίες, σεξουαλική ένταση, μια έντονη αίσθηση απώλειας, και μια σχεδόν σουρεαλιστική αντίληψη της πραγματικότητας. Ζουν υποταγμένοι στη μοίρα, χωρίς ελπίδα. και πιστεύουν σε ένα καλύτερο αύριο, πολύ απόμακρο, και σε ένα θάνατο που θα τους απαλλάξει από όλα τους τα προβλήματα. Στο θείο Βάνια ο θεατής βρίσκει ένα λεπτό ποιητικό ρεαλισμό για την καθημερινή ζωή της συμβιβασμένης ανώτερης τάξης που ήταν ρηξικέλευθος για την εποχή του. Ο Τσέχωφ δημιουργεί θλιμμένους και διαψευσμένους ήρωες που αισθάνονται αποξενωμένοι, και περιγράφουν τους εαυτούς τους αλλά και άλλους ως «περίεργους» και «εκκεντρικούς», «ξένους και σε εξορία», δημιουργώντας μια αίσθηση απομάκρυνσης τόσο από τους γύρω τους, όσο και από τον ίδιο τον εαυτό τους.

Με τον Θείο Βάνια, ο Τσέχωφ δημιουργεί μια «εντελώς νέα μορφή στη δραματική τέχνη», σύμφωνα με τον Γκόρκι που του γράφει «Στην τελευταία πράξη, όταν ο γιατρός, ύστερα από μια μεγάλη παύση, μιλάει για τη ζέστη της Αφρικής, άρχισα να τρέμω από θαυμασμό για το ταλέντο σας, κι από φόβο για τους ανθρώπους, για την άχρωμη, μίζερη ζωή μας».

Ο θείος Βάνια δεν είναι ούτε τραγωδία ούτε φάρσα, αλλά ένας λυρικός μηχανισμός σύλληψης ψυχολογικών κραδασμών, γεμάτο διαλόγους και μεγάλες παύσεις, σε μια εκτεταμένη χρήση του ανείπωτου, που τονίζει τη στοχαστικότητα, την ενδοσκόπηση και την μάταιη ονειροπόληση των ηρώων του.

Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι
Μουσική: Κώστας Λειβαδάς
Μετάφραση : Μαρία Σκαφτούρα
Σκηνικά - Κοστούμια : Γιώργος Λυντζέρης
Δραματουργική ανάλυση : Κάτια Σωτηρίου
Βοηθός σκηνοθέτη : Κωνσταντίνος Μαυρόπουλος
Φωτισμοί : Μιχάλης Κουβόπουλος

Παίζουν : Αλέξανδρος Τσακίρης, Καλλιόπη Ευαγγελίδου , Μπάμπης Χατζηδάκης, Αστερόπη Χαριτίδου, Γιάννης Παπαϊωάννου, Μαρία Κυριάκη, Αστέρης Πολυχρονίδης, Χαράλαμπος Παυλίδης